Ewout is fietsmaatje

Ewout Goet zit in zijn vrije tijd graag achter de computer te gamen met z’n vrienden, of hij kijkt YouTube. Tot zo’n 1,5 jaar geleden deed hij eigenlijk niet meer dan dat. Hoewel hij het graag doet, vond Ewout dat het tijd werd om es uit zijn kamer te komen en besloot hij vrijwilligerswerk te gaan doen. Er ging een wereld voor hem open…

‘In mijn jeugd heb ik altijd binnen achter mijn computer gezeten. Hierdoor heb ik de buurt waar ik al mijn hele leven woon, eigenlijk nooit leren kennen. Voor mijn gevoel heb ik ook niet echt iets nuttigs gedaan. Daarom besloot ik vrijwilligerswerk te gaan doen.’ Ewout meldde zich aan bij Vrijwilligerspunt Westfriesland. ‘Hier kreeg ik hulp met het zoeken naar vrijwilligerswerk dat bij mij paste.’

Zo kwam Ewout terecht bij Raad en Daad Opmeer. Deze stichting ondersteunt mensen in Opmeer, Hoogwoud en Spanbroek in het dagelijks leven als ze dit zelf niet meer (goed) kunnen. Denk aan kleine klussen in en om huis, computerhulp of vervoershulp. ‘Door corona was er alleen niet zoveel meer te doen, dus ik ben op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk dat ik daarnaast kon doen. Vrijwilligerspunt ondersteunde mij hierin en ging samen met mij op zoek. Zo ben ik uiteindelijk kerstpakketten rond gaan brengen bij ouderen.’

Dankbaar

‘Bij het rondbrengen van deze pakketten zag ik hoe dankbaar deze mensen zijn, voor iets dat in mijn ogen een kleine moeite is. Hierdoor ben ik gaan zoeken naar meer vrijwilligerswerk waarbij ik met ouderen kan werken en ben ik uiteindelijk als vrijwilliger bij De Horstenburgh Obdam (WilgaerdenLeekerweideGroep) terechtgekomen. Ik fiets nu als sinds maart vorig jaar op een duofiets samen met ouderen en geniet er elke week van! Eén van de dingen die ik zo leuk vind aan het fietsen, is dat ik bijvoorbeeld van mijn fietsmaatje mevrouw Spil veel leer over hoe het dorp er vroeger uitgezien heeft. Zo weet ik nu welk huis vroeger een slager is geweest en welk een café. Fantastisch om te horen en had ik zonder dit vrijwilligerwerk anders nooit geweten!'

Bron: Krantje de Horstenburgh – Ellen Verhaar